Selkie

Dagmar Dirkx voor .tiff

2021

​

Erien Withoucks fascinatie voor onderbelichte figuren en mythes drijft haar in 2020 naar de Shetlandeilanden. Enkele eilandbewoners vertellen haar over de mythische ‘Selkie’, een hybride wezen onder wiens zeehondenhuid een menselijke figuur schuilgaat. Tijdens Midzomernacht duikt een Selkievrouwtje op uit de schuimende zee en ontdoet zich van haar vacht. Een mannetje ligt op de loer: op een onbewaakt moment steelt hij de vacht en verovert haar zo tot zijn vrouw. Toch kiest de vrouwelijke Selkie het vrije zeehondenbestaan boven haar verwachte rol als goede moeder en huisvrouw en vlucht terug het water in.

​

De mythe past in Withoucks zoektocht naar rondzwervende vertellingen, waarin ze een voedingsbodem voor haar foto’s ontdekt. Dat het vluchtige karakter van die mondelinge geschiedenis en de wil tot fixatie van haar fotocamera botsen, verheft Withouck tot een belangrijke vraag in haar werk: wat willen we ons herinneren, wat vergeten we liever? Een letterlijke reconstructie van het verleden is niet zinvol of wenselijk. De camera creëert juist het speelvlak waar geschiedenis en verbeelding elkaars paden kruisen.

​

Dus verraden haar foto's slechts de sporen van die ongekende figuren en mythische wezens die ontsnapten aan de inkt van de geschiedenisboeken. Ze capteren subtiel de onbeschreven patronen, gewoontes en culturen die vandaag blijven sluimeren. De zee functioneert daarbij als uitgesproken protagonist. Tegen de achtergrond van het vissersleven en de beukende golven, illustreert de zee steeds een schipperen tussen fluïditeit en eeuwigheid. Ze vindt zo een gelijke in de foto’s van Erien Withouck.